Dla M.

Wygrałem główną nagrodę w konkursie historycznym
jaką był proszony obiad u Normana Daviesa
O umówionej godzinie stawiłem się u drzwi rezydencji kołacząc kołatką w kształcie lwa
gestem zaprosił mnie do środka i bez słowa przeszliśmy do jego biblioteki
urządzonej gustowanie, w starym stylu
pewnie chwalił się tak przed wszystkimi gośćmi
było tam dużo książek, opasłych grubych tomów oprawionych w jagnięcą skórę
i drewniane półki, w powietrzu unosił się charakterystyczny zapach niczym kurz historii opadły na polu bitwy wiele wieków temu
Zapytałem czy coś mi może polecić, nie odpowiedział
na to jego dziwne milczenie odparłem, że ja mogę mu polecić Pawła Jasienicę
Kamerdyner zadzwonił małym dzwoneczkiem wzywając do pokoju jadalnego
udaliśmy się tam w zupełnej ciszy
i chociaż nie pamiętam, żebym coś jadł
to stół uginał się od półmisków z przepiórkami i dziczyzną
a na biały obrus kapał wosk ze srebrnego lichtarza
Zacząłem się zastanawiać, czy go czym nie uraziłem, że zbywa mnie nie odezwawszy się, odkąd przekroczyłem próg tego domostwa
a chcąc mu się przypodobać powiedziałem, że uważam go za jednego z trzech najlepszych historyków, którymi są w kolejności:
Paweł Jasienica
Aleksander Krawczuk
Norman Davies
Na to poruszył się, na jego twarzy wyrosła zdziwiona mina zaniepokojenia
– A kompot gdzie? – zwrócił się do służących układających naczynia na stole
– Bo kompot zawsze był – spojrzał na mnie z intensywnością tak wielką i przenikliwością tak zajadłą
a przez jego oczy przemówiły wszystkie Zaginione Królestwa
Wtedy zrozumiałem, że powinienem wymienić go na początku listy
Taki to był obiad u Normana Daviesa

*Inspiracją był sen, który opowiedział mi mój ukochany Mąż. Mam nadzieję, że spodoba mu się to, co stworzyłam na podstawie jego sennych fantazmatów. Zaginione Królestwa to książka autorstwa Normana Daviesa . W wierszu można się też doszukać echa dowcipu o Jasiu i kompocie.