Kościoły w Brukseli przypominają poczekalnie. Przesiadujący w nich ludzie czas oczekiwania skracają sobie scrollowaniem mediów społecznościowych. Ksiądz pełniący dyżur w konfesjonale czyta w zamyśleniu e-booka na Kindlu. Nie od razu zauważyłam tę zakamuflowaną funkcję, jaką tu pełnią świątynie. Nazwałabym ją funkcją odpoczynku, resetu i przeczekania. Nie od razu też zauważyłam same kościoły, ale gdy już zdarzyło mi się wejść do jednego, szukałam okazji, żeby odwiedzić następne.
Samolubny gen, bodajże najbardziej znana książka Richarda Dawkinsa, swojego czasu lektura obowiązkowa do przeczytania na rozmowę kwalifikacyjną, na studia filozoficzne UAM w Poznaniu. Kiedy po nią sięgałam, raczej w zdenerwowaniu, czy na studia się dostanę, spór ateistów z kreacjonistami niewiele mnie obchodził, ale wkrótce się przekonałam, że Dawkins to taki wojujący darwinista stojący na straży nauki, który racjonalnymi metodami zwalcza kreacjonistyczne poglądy na życie.
Kiedy parę dni temu mąż przeczytał mi bibliografię pewnej książki z gatunku RPG, przy pisaniu której autor inspirował się „Fundacją” Issaca Asimova, pomyślałam, że to całkiem słuszne, gdyż Asimov jest niewątpliwie największym autorytetem w dziedzinie fantastyki. Współcześni pisarze i twórcy RPG wiedzą co dobre i dlatego wciąż powracają do twórczości Asimova.
Sama pamiętam opowiadanie „Ostatnie pytanie”, po którym istotnie stwierdziłam, że Isaac Asimov jest największym klasykiem fantastyki i jest absolutnie konieczne, żeby przeczytać jeszcze coś tego wielkiego autora o niesłabnącej pozycji. Asimov jest inspiracją dla pisarzy, jest wizjonerem XXI wieku, prorokiem fantastyki. Geniuszem fabuły. Mistrzem. Od niego wszystko się zaczęło. Przede wszystkim zaś, Asimov jest świnią i zboczeńcem.
W jednej grze na konsolę
Posiadam własną wyspę
Na której obecnie panuje
Piękna złota jesień
Maleńka wyspa zwie się „Ziarnko maku”
Na Ziarnku maku
Rosną dynie
Pomarańczowe i żółte
Zielone i całe białe
W słoneczną pogodę
Zbieram sezonowe przepisy
I robię z nich drzewa dyniowe
Lampiony i inne ozdoby
Event halloweenowy to mój ulubiony event
A potem idę do kuchni
Gdzie na parapecie
Obok doniczki z kwiatkiem
Jestem jednocześnie modna i przedawniona
Jak pogodzić ze sobą te dwie rzeczy?
Z komody wypada konwentowy T-shirt
Czy jest odpowiedni na niedzielną mszę?
Jestem jednocześnie wścibska i obojętna
Sąsiadka z okna naprzeciwko
Chodzi w koronkowej bieliźnie
Jest jednocześnie luksusowa i tania
Na lato zawsze sprowadza sobie gacha
I paraduje przed nim rozebrana
Jestem jednocześnie fantazją i zdrowym rozsądkiem
Jak pogodzić ze sobą te dwie rzeczy?
Mężczyzna w parku na ławce
Udaje, że czyta Prousta
Gdy wącham kwiaty lipy
O tym, że popularna pisarka książek dla dziewcząt, Krystyna Siesicka, była tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa, można przeczytać już od jakiegoś czasu. Nigdy specjalnie nie interesowała mnie kwestia powiązań polskich pisarzy z dawną socjalistyczną władzą, także i ta wiadomość niespecjalnie mnie obeszła, a jednak zagnieździła się w umyśle i nagle wyłoniła się z pamięci, w której kiełkowała sobie kilka lat. A do tego pulsowała na czerwono.
Informacja o powiązaniach Krystyny Siesickiej z SB jest ważna dla całego pokolenia Polaków wychowanych na książkach ze szkolnych bibliotek, tych oprawionych w obrzydliwy brązowo-szary papier, nierzadko potłuszczony. Bo kto w podstawówce, czy szkole średniej, chodził do szkolnej biblioteki po coś więcej niż tylko wypożyczenie lektury, ten na dzień dobry dostawał na twarz stosik z książkami Siesickiej. Oczywiście mam tu na myśli głównie dziewczynki, gdyż zapewne chłopcom ich nie polecano aż tak często.
„Duch Króla Leopolda” jest książką niezwykle poruszającą i cenną. To jedna z najważniejszych pozycji literackich, jakie miałam okazję przeczytać w życiu. Dotyczy tak wielu kwestii ale również wiele rzeczy wyjaśnia. Poszerza wiedzę o kolonializmie i również celnie zgłębia rozumienie literatury Josepha Conrada.
I nie jest to tylko reportaż skupiający się na przedstawieniu faktów. „Duch Króla Leopolda” sięga bardzo głęboko, koncentruje się przede wszystkim na ludziach i motywach ich działania, na przedstawieniu środowisk z których się wywodzili wpływom jakim ulegali, ich słabościom i kompleksom. Wyjaśnia, dlaczego w Kongo zachowywali się tak, jak się zachowywali i robili to, co robili.
Tak długo wyczekiwany Pyrkon minął już sobie i jak zawsze pozostawił tylko niedosyt. Ale również jak zawsze konwent okazał się dobrym źródłem inspiracji do twórczej pracy na kolejny rok. Obfitujący w niezwykłą moc, którą się karmię ile wlezie przez trzy dni z rzędu, a potem przez kolejne miesiące, ilekroć jestem znudzona czy zmęczona, to sięgam i czerpię z tego źródełka aż do dna. Teraz też trawię jeszcze resztki ciekawych rzeczy, których się dowiedziałam i doświadczyłam.
Wysokie kobiety w Amsterdamie
Piękne blondynki z rozwianymi włosami
Jeżdżące szybko na rowerach
W sukienkach
Garniturach
Marynarkach
Piękne kobiety wychodzące z biura
Odwiedzające księgarnie
Wywyższające się
Unoszące głowę
Kobiety świadome
Jakże im zazdroszczę
Kto nie widział blondynek na rowerach
Mknących z szaloną prędkością
Używających dzwonków
W modnych sukienkach
Wyprostowanych
Ten nie zna smaku światowego życia
Amsterdamskie ulice
Pełne są kobiet
Z rozwianymi włosami
Pływają łódkami
Jeżdżą rowerami
Wychodzą z biur
W modnych garniturach
Jakie to szczęście
Urodzić się w dużym europejskim mieście
To nowa wiara
Wiara w wysokie blondynki na rowerach
Z rozwianymi włosami
Wyznaję kobiety ideały
Którym nie straszne życie
Wychodzą z biur
Spacerują nad kanałami
Kupują kwiaty
Kochają miasto
Oto moje wyznanie
Wierzę w wysokie kobiety
Końcówka czytania „Idei Uniwersytetu” Karla Jaspersa zupełnie przypadkowo zbiegła się u mnie z Wielkim Grillowaniem na Morasku – imprezą plenerową dla studentów w Poznaniu. Nie wiem co jest bardziej abstrakcyjne, czy wieczna idea uniwersytetu nakreślona przez Jaspersa, czy wczorajszy płonący stóg siana na stadninie koni sąsiadującej z kampusem.
Ta impreza z roku na rok ma coraz mniej wspólnego z tradycyjnym rozumieniem Juwenaliów. Studenci przejmujący klucze do miasta niekoniecznie pragną uczestniczyć w arystokracji ducha. A dodatkowo parę lat temu jedna osoba straciła życie pod kołami rozpędzonego pociągu. W tym roku podpalono stóg z sianem przeznaczonym dla zwierząt, a sytuacja była na tyle poważna, że zagrażała koniom.
Właśnie przeglądałam folder z dokumentami, kiedy zupełnie niespodziewanie odkryłam plik z szaloną recenzją książki „Berlin. Metropolia Fausta”. Recenzję napisałam w listopadzie zeszłego roku i zupełnie o niej zapomniałam. Byłoby okrucieństwem, gdybym zostawiła te entuzjastyczne rozważania jedynie dla siebie, dlatego czym prędzej puszczam w świat.
„Metropolia Fausta” kupiona jako zapchajdziura do darmowej wysyłki, troszeczkę przeleżała i gdyby nie była tak tania, to może bym jej nie kupiła. Ale autorka a może wydawnictwo doskonale wiedzą jak działa marketing, dając historii Berlina podtytuł „Metropolia Fausta”. Podtytuł nawiązujący do romantycznego niemieckiego dzieła, podziałał na moją wyobraźnię jak najlepsza przynęta i już wiedziałam, jak to się skończy. Jesień przesądzona.
Wielkie metropolie mają czasem pecha, że na arenie międzynarodowej są postrzegane przez pryzmat polityki. Budapeszt aż za bardzo kojarzy się z Viktorem Orbanem, choć na to nie zasługuje. Stolice Europy Środkowej nieustannie mierzą się z wieloma przeciwnościami. Muszą udowadniać, że nie są nieatrakcyjnymi postkomunistycznymi miastami. Że zasługują na tę samą chemię gospodarczą i proszki do prania co Europa Zachodnia. Codziennie stawiają czoła turystycznej ignorancji i niewiedzy. Jednak, pod wieloma względami mają do zaoferowania o dużo więcej niż popularne stolice Zachodu, takie jak Rzym czy Amsterdam.
Jak w literackim stylu oddać atmosferę tego niezwykłego miejsca, a jednocześnie uniknąć przesadnego patosu? Jest to trudne, jednak mam skromną nadzieję, że choć trochę udało się to zrobić.
Cmentarz wojenny w Oosterbeek został wykuty w zielonej ciszy, wydzielonej białymi liniami pomników. Nie ma takiej osoby, która nie uległaby pięknu idyllicznej scenerii. Drewniane ogrodzenie pokryte nalotem z mchu zlewa się z kolorem okolicy. Polna ścieżka prowadzi obok niewielkiego gospodarstwa, gdy przechodzimy, zwierzęta ignorują nas sennie przeżuwając trawę. Zza płotów wystają ogromne głowy hortensji ogrodowych. Po chwili jesteśmy na miejscu. Odryglowujemy boczną furtkę. Stawiamy pierwsze kroki na gęstej połaci trawnika. Drzewa rozstępują się. Wówczas pochłania nas cisza. Pomniki spadochroniarzy poległych w operacji Market Garden bielą się w słońcu, uroczyście odcinając od wszechogarniającej zieleni.
Muszę przyznać, że z niecierpliwością czekałam na Targi Książki w Poznaniu, które powróciły po rocznej przerwie. Wydarzenie cieszyło się sporą frekwencją i wystawiło się mnóstwo ciekawych wydawnictw. Jest w tym pewien niepowtarzalny klimat udzielający się uczestnikom ale i sprzedawcom. Spontaniczne pogawędki o literaturze, które słychać na każdym stoisku są takie fajne. Wiele osób przychodzi nie tylko po to, żeby kupić książkę w promocyjnej cenie, ale także, żeby się zorientować w rynku wydawniczym. Jest to doskonała okazja do integracji. Dawno nie widziałam tylu uśmiechniętych twarzy. To naprawdę świetna wiadomość, że literatura ma się dobrze, a rynek się rozwija.
Co ma wspólnego Ulisses Jamesa Joyce’a z Poklatkową Rewolucją? Nic, poza pewnym spostrzeżeniem dotyczącym czasu. W Ulissesie mamy jeden dzień rozciągnięty na tysiącu stron powieści, a u Wattsa są miliony lat skondensowane na niewiele ponad stu stronach. W Poklatkowej Rewolucji czas wydarzeń jest tak gęsto upakowany, że widzimy go w formie klatek, krótkich fragmentów, które szybko się czyta. Ale długo o nich myśli. Żeby w pełni zasmakować w kolejnych rozdziałach trzeba dać sobie czas na refleksję. A nasze rozważania nie są błahe, gdyż obejmują zasięgiem aż 66 milionów lat trwających od opuszczenia Ziemi przez pewien statek kosmiczny, który udaje się w daleką podróż.
Ostatnio dużo pracuję i dużo myślę, i dlatego naszła mnie nieodparta potrzeba podzielenia się własnymi refleksjami odnośnie pracy content writera. Czym zajmuje się taka osoba? Otóż zajmuje się dostarczaniem contentu, to jest pisaniem różnych treści na strony internetowe. Wychodzę z założenia, że dzisiaj każdy, kto realizuje się w jakiś sposób poprzez internet, niezależnie czy chodzi o pracę zawodową czy o hobby, musi stać się trochę pisarzem na własne potrzeby i przynajmniej opanować podstawy z tworzenia treści.
Kiedyś, dawno temu świat oszalał na punkcie filmu „Pamiętnik Bridget Jones”. Wszyscy już ten film widzieli, a ja ciągle nie i nie. W końcu, z dużym opóźnieniem obejrzałam i… poważnie się zastanowiłam.
Do dzisiaj, kiedy w telewizji trafiam na tę produkcję, mam mieszane uczucia. Z jednej strony, fajna komedia, a z drugiej dlaczego film, który wprost ośmiesza kobiety wytykając im głupotę, stał się aż takim hitem? Nie tak dawno przeglądałam recenzje książek dla kobiet i trafiłam na zadziwiająco dużo komentarzy w stylu: „Mam dość idiotek w komediach romantycznych”. Więc idiotki po latach panowania się przejadły?
Biografię Enrica Fermiego – Ostatniego człowieka, który wiedział wszystko, autorstwa Davida N. Schwartza, polubią laicy, którzy pierwszy raz mierzą się z naukową biografią. Z pewnością dostrzegą w książce uproszczenia, brak fizycznych zawiłości i przystępny, popularny styl pisania. Naprawdę można nie zauważyć, że czyta się o abstrakcyjnych procesach fizycznych. Z kolei zaawansowani w temacie czytelnicy poczują niedosyt, że biografia nie jest na miarę Abrahama Paisa, Infelda, czy choćby Grahama Farmello. No właśnie, czego brakuje tej pogrubianej na siłę przez duże akapity i przypisy publikacji?
Na moście w Arnhem
Patrzyłem w ciemny nurt Renu pode mną
Rozpamiętując dawną ofensywę
I ten dziwny śnieg we wrześniu 1944 roku
Który przesłonił holenderskie niebo
A padał trzy dni z rzędu
Jeden biały płatek
To jedno życie mężczyzny nieznającego strachu
Chciałem uwiecznić chwilę zdjęciem
I wtedy telefon wypadł mi z uścisku
Patrzyłem jak zmierza ku wodzie
W ostatnim geście ratunku
Wyciągnąłem się w głupiej nadziei, że go jeszcze złapię w powietrzu
Lecz wtem coś ciągnie mnie w dół
Kontynuując serię artykułów o filmach, tym razem przedstawiam filmy, które zrobiły na mnie wrażenie i okazały się interesujące i ciekawe. Choć niektóre z nich widziałam dawno i nie o każdym mogę już dzisiaj napisać więcej w szczegółach, to jednak utkwiły mi w pamięci ze względu na ciekawą fabułę, poruszane wątki, czy filozoficzne przemyślenia. W propozycjach znajdziemy różne gatunki, rozpoczynając od lekkich komedii romantycznych, amerykańskich hitów, poprzez intelektualne kino europejskie, aż po historie inspirowane Krajem Kwitnącej Wiśni. To z pewnością nie ostatni artykuł z serii filmowej.